Paulina

Autor: Aleksander Dumas (ojciec)

Tytuł oryginału: Pauline

Tłumaczenie: Barbara Walicka

Wydawnictwo: ALFA
Rok wydania: 1991

Stron: 174

   Nikomu chyba nie trzeba przedstawiać autora „Trzech muszkieterów”.Jak przystało na świetnie napisaną literaturę, idealną jako źródło przyjemnej i pełnej wzruszeń rozrywki, proza Aleksandra Dumas od samego początku cieszyła się wielką popularnością. „Paulina” to książka o tyle wyjątkowa, że wybitnie krótka w porównaniu z innymi powieściami autora. Jak wypadła na ich tle?

   Opowieść rozpoczynają wspomnienia narratora, który opisuje kilka spotkań ze swoim znajomym i jego tajemniczą towarzyszką. Gdy po kilku latach narrator ponownie natrafił na Alfreda de Nerval, ten może mu w końcu uchylić rąbka tajemnicy, do jakiej się zobowiązał. W ten sposób poznajemy historię Pauliny, równie piękną, co tragiczną, pełną grozy i przeplecioną chwilami szczęścia.

   Głównymi bohaterami opowieści jest Paulina i Alfred. Dziewczyna opowiada swemu przyjacielowi dzieje swojego niedługiego życia, które sprawiły, że została żoną hrabiego de Beuzeval. Jest kobietą piękną, lecz nie do końca tego świadomą, delikatną i wrażliwą, wręcz ucieleśnieniem prawdziwej heroiny. Jej towarzyszem jest Alfred de Nerval, młody, szlachetny człowiek, którego zaskakujący los zetknął z Pauliną. Pełen honoru i odwagi, nie ugiął się przed niebezpieczeństwem, gdy trzeba było ratować najbliższych.

   Oprócz niebezpieczeństw, z którymi zmagają się Paulina i Alfred, równie trudne, jeśli nie trudniejsze, jest stawienie czoła własnym uczuciom. Wdzięczność i przywiązanie zostaje skonfrontowane z od dawna tajoną miłością. Poświęcenie i rezygnacja z własnych przyjemności w imię skromności i honoru są bardzo typowe dla bohaterów tej epoki. Poznajemy ich przez pryzmat silnych wzruszeń i namiętności, jakie nimi rządzą, pozbawieni są jednak prawdziwej głębi i dokładnego, psychologicznego portretu.

   Świat wykreowany przez autora jest niezwykle pociągający, tajemniczy i pełen niebezpieczeństw. Nastrój grozy i niepokoju towarzyszy nam od samego początku książki i choć z czasem tajemnica zdaje się rozjaśniać na tyle, iż możemy domyśleć się jej zakończenia, to poprowadzona została w sposób budzący silne emocje. Tempo akcji nie pozostawia nic do życzenia, w książce dzieje się dużo i szybko, choć nie brakuje w niej jednak plastycznych opisów miejsc i postaci, które tym lepiej oddają, nieco gotycki, klimat opowieści.

   Język książki nie powinien sprawić żadnych problemów, jest lekki i łatwy w odbiorze, dzięki czemu przez kolejne strony mknie się błyskawicznie. Idealne wyważenie między ilością opisów, a następującymi po sobie wydarzeniami, sprawia że książka się nie nudzi i do końca trzyma w napięciu, budząc w czytelniku odpowiedni nastrój. Sama historia, choć nieco banalna i infantylna, ma w sobie sporo uroku i budzi silne emocje.

  Aleksander Dumas po raz kolejny udowodnił, że w tworzeniu literatury rozrywkowej nie ma sobie równych. Z pewnością nie jest to powieść, która zmusi do myślenia, bądź poszerzy jakieś horyzonty, jednak jej lektura stanowić będzie niekłamaną przyjemność. Fanom autora tę krótką historię szczerze polecam, a i tych, którzy jeszcze nie zetknęli się z jego dziełami, zachęcam gorąco by sięgnęli po tę książkę.