Forumowych epitafek powrót, czyli część 4

   Przypomniałam sobie, że zdarzało mi się już wcześniej wrzucać na bloga epitafki dla współforumowiczów. Ponieważ dawno żadnych nie wrzucałam, nieco ich się nazbierało. Tym razem dominują epitafy z forum Insi, ale i dwie się trafiły z forum pratchettowego.

   Dwie pierwsze dla Nevinyrrala, twórcy obszernego autorskiego pbfa, i jednego z lepszych forumowych kfiatków.

  

Smutny to dzień był: listopadowy, zimny, ponury

Deszczem niebo płakało, tłoczyły się czarne chmury.

Lecz w sercach naszych czarniejszy mrok zapadł

Opuścił nas Nevinyrral i zgasł wszelki zapał.

Rozeszli się gracze, opustoszało Enigmaium

Echo rozpaczy poniosło się po kraju.

Ktoś może zbyt ciekawski- Jak to się stało?- zapyta

Lecz wątpliwym bardzo, by prawda została odkryta.

Graczy było wielu, a mistrz ich nie oszczędzał

Teraz już robakom nie straszna głodu nędza!

A gdy podgryzać go zaczną te łakome czerwie

On im przygodę wymyśli i jeszcze je rozerwie.

***

Megaksylon na grobie, całkiem słońcem rozgrzany.

Nevinyrral tu spoczywa, Nevinem czasem zwany

Stworzył coś wielkiego, lecz zasłynął czym innym

A potem nawet nie czuł się winnym!

Dziś tylko robak pieści jego martwe ciało

Gdyż oparcia dla duszy już mu w nim nie stało

Odszedł, rozmył się w niebycie

kontaktu nie złapał- stracił życie 

A tu Kalevatar, której marzyło się morze.

Czarna noc, smutny fali śpiew

Niebo deszczem płakało

Po pięknej Olsztyniance wspomnienie zostało

Gdy poczuła mroczny morza zew.

Chciała poczuć na sobie słonej fali pieszczotę

W żałoby kir czarny cała twierdza odziana

Tragedia straszna, tak niespodziewana!

Bo morze okrutne nie oddało jej z powrotem

Żegnaj niewiasto nadobna

Żal gardło dusi

Rymów dłużej składać 

Już niepodobna…

Wathgurrth na stałe mieszkający w Norwegii.

***

Kości zmrożone, sinoblada cera

Wathgurthowi zdecydowanie coś mocno doskwiera.

Czyżby zima przerosła jego piękną duszę?

-O zamarzniętą ziemię łopatę wnet ukruszę.

Nie pochowam go dzisiaj!- grabaż się zbuntował.

- Wrzućmy go w przerębel!- krzyknął ktoś, lecz tłum zaprotestował.

Stos rozpalmy, ułóżmy trofea, niech jak Wiking skończy

Ogrzejmy się nieco, nim ten pogrzeb nas wszystkich wykończy!

***

Umarłeś Wathgurthcie

A szczątki Twe od miesiąca na grób oczekują

Czy ktoś Cię zakopie w końcu?

Nie wiem czy ludzie się nad ciałem zlitują.

Luke, górnik

- Zimno tu jakoś. 

Węgla wykopać nie ma komu

Luke'a zabrakło

Oprócz pustki w sercu, wiatr hula po domu

VedVid- archeolog

Żegnaj VedVidiuszu

Tego grobu już nie rozkopiesz!

Soanseth, miłośnik kobiecego piękna

Pociągały go rude włosy i zakolanówki

Stracił dla nich głowę

... dosłownie

Dreadnougth, czekał na swoją epitafkę prawie pół roku

W mrocznej przedświtu godzinie

Rozległ się krzyk rozpaczliwy

Dreadnoughta szczątki sine

Roznoszą smród straszliwy

Trzeba by go w końcu zakopać

Rzekł ktoś bardzo przytomnie

Leży już od miesiąca

Nic dziwnego, że pachnie nieskromnie

Urządźmy też stypę

Ktoś inny głośno wtóruje

A Dreadnought podstępnie

Botuliną wszystkich wytruje…

A skoro nikt mnie nie chciał zakopać, trzeba było samej sobie epitaf napisać

Leżę i leżę

zakopać mnie nikt nie chce

O! przyszło zwierzę

I kości moje łechce

SzaryMary15 wsławił się wątpliwym talentem literackim

Wpadł na forum SzaryMary

Piętnasty już tego rodu

Ze słowami wyczyniał czary

Szybko dość przeniósł się do grobu…

Silharr z sobie tylko znanych przyczyn opuścił forum na stałe

Tu spoczywa Silharr

Choć odszedł już dawno temu

Do dziś go wspominamy

Dał forum z siebie bardzo wiele

może nieco zbyt wiele…

Wilku7306, najstarszy z forumowiczów

Tu spoczywa Wilku

Niejednego zaskoczył...

...Faktycznie był tak stary, jak twierdził

Keleborn, epitafka nawiązuje do zlotu, na którym znalazło się aż dwóch rudowłosych dżentelmenów.

Dwóch ich było o włosach jak ogień

To wisiało w powietrzu

Któryś z nich musiał odejść

Epickiego starcia zabrakło

czyjaś dłoń skrytobójcza

poderżnęła Keleborna gardło

Armanth tu aż się prosiło o zabawę słowem

Amarantowe niebo, krwią zachodzące słońce

Armanacie, świat nie mógł Cię piękniej pożegnać

Idiomah, podobnie jak tutaj

Dziś odszedł od nas Idiom Ah

chciałbym wam to przetłumaczyć…

Cudo_Tyłeczek, to już niejednokrotnie zakopywana pratchettowa forumowiczka

Cmentarną alejką Cudo się przechadza

W listopadowym zmroku, myśli o tych co odeszli

Ponure grobowce wokół. Patrzy a tu leży Bacha

- Wróć- rzekła Cudo i nagle! Cuda!

Płytą zatrzęsło, gwieździste pęknięcie się rozeszło

Ręka bladosina, wzniosła się z głębiny

Za ręką wyłoniła się cała reszta i tylko Cudo

z tego wszystkiego ze strachu na zawał zeszła.

Abigail, kolejna osoba z forum pratchettowego

Zatrzymaj się na chwilę przechodniu, w tym listopadowym mroku

Czyjaś smutna dusza się tu błąka, zatrzymana w pół kroku

W drodze do zaświatów. Nie dotarła tam, zabrakło weny

Temu kto dla Abigail napisać miał treny

Teraz jej dusza nieszczęsna błąka się wśród żywych

Czekając na natchnienie u osób właściwych

A jak go zabraknie? Co wtedy?- spytacie?

Abigail zostanie z nami, a tchórzliwi posikają się w gacie!

  Jak zbiorę następne, to nie omieszkam wrzucić.