Forumowe epitafki- porcja kolejna

   Kolejna dawka epitafek dla różnych forumowiczów. Ze względu na zasady zabawy dominują nekrologi dla ludzi z forum pratchettowego, ale ostatnie jest dla Mith z forum Insimilionu, na którym udzielam się znacznie częściej i zdecydowanie lepiej znam użytkowników.

   Dwa epitafy dla Emmy, funkcjonującej ostatnio jak Abigail: 

Ktoś tu ostatnio epitafy wrzuca

Jej kolej też w końcu przyszła

smutna jest czyjaś brew krucza

Czyjaś wizja świata jak bańka prysła

Żegnaj nam Abigail, Emmo, Egzemmo

Czy jak Cię tam znajomki zwali

Puste jest bez Ciebie nasze lenno

Lecz świat się pewnie nie zawali

Łzy się leją rzęsiste i rzewne

Lecz stypa porządna być musi

Stąd i pieśni brzmią śpiewne

A kogo nie będzie, niech go złość zadusi!

Abigail, była damą o imionach wielu

Któż je wszystkie spamięta drogi przyjacielu?

Wracała do nas zawsze, wcielenia zmieniając

Dziś pod ziemią jej biedne szczątki spoczywają

Czy wróci do nas pytasz? Rzecz to raczej pewna

Nie przeszkodzi marmur grobu ani trumna z drewna

   Użytkownik Mogget, z Oleśnicy, domagał się śmierci tępym narzędziem:

Mogget lubił się plątać, gdzieś pod Oleśnicą

Aż w końcu padł, zgnieciony maselnicą!

   I ponownie Marek:

Ktoś tu miał chyba nekromancie zapędy

I temat, co pustkami ostatnio mocno świecił

Rozruszał lirycznie i rymami wskrzesił

Nekrologi rosną jak wiosenne pędy

Lecz koniec musiał być przykry

Wszak tu idea jest właśnie taka

Marek kark złamał, a co gorsza ptaka!

Płacze i żale w piekle, to widok niezwykły

Łzy strumieniami diablice nadobne wylewają

Gdyż dla oka uczta wciąż jest wyśmienita

Została im tylko z pogrzebu okowita

Bo choć bardzo chcą, już go nie rozruszają!

   I jeszcze użytkownik Niebezpieczny groszek:

Pigułki z żaby to ponoć dobra rzecz

Lecz łykać je w nadmiarze niebezpiecznym jest

Przekonał się o tym Niebezpieczny groszek

I teraz sam służy za leczniczy proszek

   Tego pana znam z obydwu forów:

Był sobie pewien Młokos Tremirenesem czasem zwany

Aż korciło zapytać: czy my się skądś znamy?

Niecierpliwy był czasem i dopytywać się lubił

Kiedy to, co obiecane u niego się zjawi

Z drugiej strony cierpliwość chyba też się skończyła

Gdyż jego dusza się błąka, a ciało spoczywa

   Mith, która w dyskusji zawsze lubi mieć ostatnie słowo:

Gdy pył bitewny już opadł i krzyki w końcu zamilkły,

Jedna została zwyciężczyni szyderczo szczerząc kły.

Mith poległa, choć walczyła jak mogła i z sił całych

Asertywnie odmawiała przejścia w świat umarłych.

Tak się zawzięła, trwała w tej odmowie zaciętej,

Że aż tchu jej zbrakło w piersi gniewem ściśniętej.

Padła martwa i teraz już tylko słychać spod mogiły:

"Nie gryź mnie robaku nędzny, me kości jeszcze nie zgniły!"

   Jak ktoś ma chęć na poprzednią porcję, to zapraszam tu i tutaj.