Ania z Zielonego Wzgórza

Autor: Lucy Maud Montgomery
Tytuł oryginalny: Anne of Green Gables
Tłumaczenie: Rozalia Bernsteinowa
Cykl: Ania
Rok Wydania: 1990
Wydawnictwo: Nasza Księgarnia
Stron: 304

   Lucy Maud Montomery jest znaną kanadyjską pisarką, która napisała kilkadziesiąt powieści i jeszcze więcej opowiadań. Wykreowała dużo interesujących postaci, jednak dla potomności przetrwała, przede wszystkim, jako twórczyni Ani z Zielonego wzgórza, rudowłosej i zwariowanej marzycielki, której poświęciła osiem powieści i pięć tomów opowiadań. W końcu i ja postanowiłam bliżej poznać tę interesującą dziewczynę, więc sięgnęłam po książkę, w której spotyka się ją po raz pierwszy.

   Fabuła książki siłą rzeczy oscyluję wokół jej głównej bohaterki. Poznajemy ją, gdy przez pomyłkę trafia na Zielone Wzgórze, by rozstać się z nią w momencie, w którym postanawia na nim pozostać, godząc się jednocześnie ze swoim „wrogiem” Gilbertem. Akcję przetyka seria zabawnych pomyłek i wypadków, do których, zdawać by się mogło, zdolna jest tylko tak roztrzepana dziewczyna jak Ania. A to spije koleżankę, a to upiecze niejadalne ciasto. Prawie nigdy nie ma w tym jej bezpośredniej winy, ale gdyby poświęciła niewiele więcej uwagi do takich przypadków mogło by zwyczajnie nie dojść.

   Postacie wykreowane przez pisarkę są dość realistyczne i prezentują czytelnikowi cały wachlarz cech charakteru. Miło było je poznać, gdyż nawet jak nie były wybitne, to dawały się lubić i zdawały się być bliskie czytelnikowi. Najmniej do gustu przypadła mi sama Ania. Zwłaszcza w początkowym etapie książki, gdzie aż roiło się od jej rozegzaltowanych monologów o niczym. Zawsze wolałam cichy i refleksyjny zachwyt od paplaniny, w której ginie pierwotna jego przyczyna. Otchłanie rozpaczy i morza szczęścia, w które co rusz popada bohaterka, tylko mnie irytowały i nie pozwoliły mi czerpać takiej przyjemności z lektury na jaką miałam nadzieję. Rozumiem, czemu Ania była taka, a nie inna. Stanowi wyraźny kontrast z ówcześnie przyjętym wzorem dobrze wychowanej i ułożonej panienki, wyróżniając się spośród tłumu, jednak nie dałam rady polubić jej tak bardzo jak na to liczyłam. Na szczęście wraz z dorastaniem bohaterki maleje znacznie liczba jej ekstrawertycznych monologów, co sprawiło, że z chęcią sięgnę po kolejne tomy, wierząc, że takich rozwlekłych wypowiedzi będzie mniej.

   Spodobał mi się język autorki, w sposób żywy i barwny opisuje świat niewielkiej kanadyjskiej prowincji. Opisy krajobrazów i przyrody są tak dosłowne, że wystarczy przymknąć oczy, by poczuć zapach kwitnących jabłoni, bądź usłyszeć świergot ptaków w Zaułku Słowika.

   W ostatecznym rozrachunku cieszę się, że w końcu sięgnęłam po tę powieść. Omijałam ją szeroki łukiem już tak długo, że w pewnym sensie aż wstyd mi było, iż jeszcze jej nie przeczytałam. Ponadto wiele obiecuję sobie po kolejnych częściach, które czekają w kolejce. Mimo pewnych momentów, w których miałam tej książki serdecznie dość, będę ją miło wspominać. Komu mogę polecić? Tym, którzy lubię proste, prowincjonalne historie, w których wszystko dzieje się tak jak powinno.